Voordracht 75-jarig jubileum Zonnehuizen

Licht in het biopsychosociale model

Geachte aanwezigen,

Zonnehuizen bestaat 75 jaar en daarom sta ik hier.

Of dat toeval is of zinvol is is aan u om het komende half uur te beoordelen.

Voor mij was het zo, dat toen ik de uitnodiging kreeg, ik onmiddellijk wist dat ik daarop in moest gaan. Daarbij vond ik het moedig om mij uit te nodigden. Ik tracht namelijk helder te zijn in mijn kritiek en mijn uitgangspunt voor dit verhaal is dan ook dat Zonnehuizen een probleem heeft en dat men denkt dat ik daar mogelijk iets van een oplossing voor heb.

Dat is ook mijn uitgangspunt in mijn dagelijkse werk als kinder- en jeugdpsychiater: er is een probleem, want anders kom je niet bij mij. Ik doe mijn best om te snappen wat er aan de hand is en probeer dingen te bedenken die er aan gedaan kunnen worden. Daarbij is het belangrijk om te weten wat de vraag aan mij is.

De voorbereidingscommissie van dit symposium heeft mij gevraagd om vanuit mijn dagelijkse praktijk in te gaan op hoe ik vanuit de antroposofie werk. Dat zal ik in de loop van mijn verhaal trachten duidelijk te maken.

Ik ben al enigszins bij u geïntroduceerd, maar toch wil ik nog enkele biografische momenten toevoegen.

Toen de Zonnehuizen 25 jaar bestonden werd ik heel dicht hier in de buurt in Doorn geboren. Ik verhuisde na enige jaren naar Noord Holland waar ik ben opgegroeid, maar ik heb altijd een paradijselijk gevoel gehouden over mijn geboortestreek. Dat is verbonden aan de hoge bomen waar het licht door heen speelt.

Verleden week tijdens de Jubileumbijeenkomst was hier aanwezig mevrouw Lievegoed, die het allereerste begin van de Zonnehuizen heeft meegemaakt en u kunt in het interview met haar in Zon lezen dat het begin gekenmerkt werd door een heel krachtige impuls waarbij veel opoffering is gebracht om de Zonnehuizen te laten uitgroeien.

Toen de Zonnehuizen zo’n 40 jaar bestonden was ik eenmalig bij professor Lievegoed. Ik ging niet naar de Vrije Hogeschool omdat ik werd ingeloot voor geneeskunde. Ik herinner mij echter nog het uitzicht uit zijn werkkamer in de tuin van een van de Zonnehuizen: hoge bomen waar het licht door heen speelt.

Toen de Zonnehuizen zo’n 65 jaar bestonden heb ik er een middag meegelopen met mijn collega Reinout Lievegoed om te proeven of ik er wilde werken. En weer zag ik hoge bomen waar het licht door heen speelde.